Nie mam pojęcia po co kręci się takie filmy jak „Brzydka prawda”. Schematy wykorzystane od lat są już tak wyświechtane, że skrzypią niesamowicie, kiedy reżyser upycha w nie kolejne części opowieści. Od początku wiadomo jak film się skończy, a obserwowanie jak do tego dojdzie jest równie ciekawe, co newsy z pudelka. „Brzydka prawda” to swoista celebracja buractwa, mizogini i seksizmu. Butler wygląda jak wieprz, Heigl już nieco lepiej się prezentuje, ostatecznie wzrok najbardziej przyciąga Eric Winter, ale to też tylko dlatego, że nie ma żadnej konkurencji. Nawet kiedy bohaterowie mówią o seksie (tórego teoretycznie w filmie jest całkiem sporo) robią to w sposób nieciekawy i nudny. Żarty są średnio udane, a całość da się przetrwać tylko dzięki trzem, czterem fajnym scenom. Oby twórcy z Hollywood szybko znaleźli receptę na odświeżenie formuły komedii romantycznej, inaczej będe w kółko oglądał filmy tego gatunku z odległych dekad. One nawet przy 10 seansie mają więcej uroku niż taka "Brzydka prawda" przy pierwszym.
Moja ocena: 5-/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz