„Shortbus” wciąż przede mną, dlatego nie wiedziałem czego spodziewać się po reżyserze, ale obsada zapowiadała solidną grę i tak „Między światami” od jakiegoś czasu mnie kusiło. Szczerze mówiąc, gdyby nie ciągłe przypominanie o Danny’m np. w dialogach, zapominałbym, że to film o radzeniu sobie ze strą dziecka. Zdjęcia jak z reklamy, muzyczka niczym z pogodnego filmu obyczajowego, kiczowata sceneria (bogatsza część klasy średniej, ładni, mieszkający w pięknej okolicy, etc, etc. ). Wszystko to do granic pretensjonalne. Na szczęście aktorzy skutecznie odwracają od tego uwagę. Biedna Kidman, która od 2004 nie miała nosa do filmów i eksperymentowała z chirurgią kosmetyczną (co, niestety, i w tym filmie widać) zagrała swoją najlepsza rolę bodajże od czasu „Dogville”. Początkowo powściągliwa, opanowana, racjonalna powoli traci kontrolę nad tą powłoka ukazując, że wewnątrz cierpi nie mogąc w niczym i w nikim znaleźć pocieszenia. Gdyby nie botoks ta kreacja mogłaby być jeszcze lepsza, ale i tak mam nadzieję, że Nicole wróci do łask widowni i krytyki. Eckhart, Wiest czy Oh też spisują się znakomicie. To właśnie dla aktorów warto ten film zobaczyć.
Szkoda, że poza tym obraz niewiele ma do zaoferowania. Niby reżyser nie idzie schematyczną drogą wzajemnych zdrad, ucieczki w alkoholizm itd. i pokazuje, że jest więcej niż jedna droga radzenia sobie z bólem (Becca, w przeciwieństwie do matki, nie szuka pociechy we wierze), ale nie umiał tego przekuć w jakiś sprecyzowany, sensowny przekaz. Trochę szkoda, że film nie został zrealizowany jako obraz w pełni niezależny, wtedy chyba łatwiej byłoby mi tak opowiedziana historię przełknąć.
Moje ocena: 6/10
PS. plakat do film jest świetny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz