Jeżeli dla kogoś ten film to „dwugodzinny orgazm”, to jego życie seksualne jest raczej na mizernym poziomie. „Szpieg” to film nudnawy. Anachroniczny. O ile takiemu Polańskiemu w „Autorze widmo” udało się trzymać niezłe tempo, to Alfredsonowi przydałaby się viagra (mimo że jest o wiele młodszy od utytułowanego kolegi). Oldman zagrał znakomicie: jest oszczędny, opanowany, świadomy swojej twarzy, nawet jeśli w kilku scenach jest dość zachowawczy. Hardy również mi się spodobał. Zdjęcia są na wysokim poziomie. Muzyka Iglesiasa ja dla mnie oscarowego poziomu nie pokazuje, no ale cóż. Kłopot w tym, że dla dzieciaka wychowanego na kryminałach, intryga tego filmu okazała się nudna i nieangażująca. Film ma klimat i jest dobrze zagrany, ale takie preparowanie starych filmów ma sens, o ile te formę wypełnimy dobra fabuła, dobrym aktorstwem i nadamy opowieści właściwe tempo. Fanom gatunku szpiegowskiego film na pewno bardziej przypadnie do gustu. Ja doceniam starania formalne, ale mimo wszystko trochę za mało było tej mąki, aby zaraz brać się za robienie placka.
Moja ocena: 5+/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz