Zarówno przed, jak i po „Między słowami” Zośka kręciła filmy, i to wcale nie gorsze (a nawet lepsze) niż jej najgłośniejsze dzieło. Ten film ma w sobie coś z klimatu „Pikniku pod wiszącą skałą”. Obrazy te są w podobny sposób liryczne, w obu przypadkach miałem wrażenie, że więcej dzieje się poza ekranem niż na nim. Dunst, Turner i Woods są naprawdę dobrzy w swoich rolach (na Hartnetta natomiast ledwie da się patrzyć). Coppola z wyczuciem i skupieniem pokazała konserwatywną rodzinę, w której sztywne „wartości” mają władzę niepodzielną i zgubną, zwłaszcza w starciu z niepohamowaną siła natury. Wydaje mi się bowiem, że w znaczniej mierze ten film opowiada właśnie o tym; o niemożności pogodzenia siły natury z religią (szerzej: zasadami), bowiem obie są apodyktyczne i obie nie znoszą sprzeciwu, co z kolei musi doprowadzić do tragedii.
Na dokładkę młody Hayden Christensen i świetne zdjęcia . Śmiem twierdzić, że do tej pory to najlepszy film Żośki. Klimatyczny, poetyki, dobrze zagrany, odważny i co najważniejsze mądry i dojrzały.
Moja ocena: 8/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz