„Żelazna dama” to jeden z tych filmów, które powstały po to, aby kos dostał Oscara. W tym przypadku chodzi o Meryl Streep, której trzecia statuetka bezsprzecznie się należy. Szkoda tylko, że w tej pogoni za nagroda sam film został potraktowany pretekstowo. Lloyd siląc się na oryginalność formy stworzyła dzieło, które jest bezkształtnym bohomazem, bardzo meczącym. Chyba już wolę szablonowe, przeciętne biografie niż takie – wypływające z potrzeby oryginalności – filmowe zakalce. Ponadto, zdjęcia i montaż miejscami wyglądają na tworzone pod wpływem. Zwłaszcza zbliżenia są nadużywane i wykorzystywane w miejscach najmniej do tego pasujących. Fabuła filmu ma poziom znacznie niższy niż artykuły z wikipedii. Jedyne, co ratuje ten film przed upadkiem, to właśnie Meryl. Jest wspaniała, jak zwykle zresztą. Ta rola to potwierdzenia jej talentu niemalże w całej jego rozciągłości i mam gorąca nadzieję, że statuetka w końcu do niej powędruje. Szkoda tylko, że jej talent jest klejem spajającym istnie śmietnikowe elementy (no, może poza muzyką). Film to bowiem niedobry, będący naprawdę kiepską wariacją o życiu pani premier. Moja ocena: 4/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz