Nie raz, nie dwa wdawałem się w, dość bezsensowne, dyskusje próbując przekonać niektórych z moich znajomych, że Stany nigdy nie były , jak i dziś nie są, oaza tolerancji. Z przyjemnością pokazałbym im wszystkim „Służące”, nawet jeśli usłyszałbym później, że to „czarna propaganda”. Zresztą czy od czasów pokazanych w filmie Aż tak wiele się zmieniło? Owszem, jest lepiej, ale i tak praktycznie każde większe miasto w USA ma dziś swoja „czarna dzielnicę”. No, ale temat problemów rasowych jest zbyt skąp likowany, aby go tutaj omawiać. Sam film spodobał mi się. Nawet jeśli miejscami przypomina opowiastkę na dobranoc o zwycięstwie dobrych nad złymi, jakby scenarzyści bali się pokazać zbyt wiele przemocy, zła. Na szczęście występujące w „Służących” aktorki poradziły sobie na tyle dobrze, że z łatwością rekompensują pewne rozwiązania fabularne. Film ma jedną z najmocniejszych (może nawet najmocniejszą) ubiegłorocznych obsad aktorskich, jakie widziałem. Gorąco trzymam kciuki za Jessicę Chastain, która w zeszłym roku miała dwie świetne kreacje, a w „Służących” udowodniła, że radzi sobie tak samo dobrze w różnych typach filmów (nawet jeśli jej rola troszkę za bardzo przypominała mi kreację Collette z „Godzin”). Zresztą wszystkie główne role w filmie zagrane zostały koncertowo i aktorstwo uważam za najmocniejsza stronę filmu. Można by co prawda ponarzekać, że tempo opowieści jest troszkę leniwe, miejscami robi się nieco ckliwo, a całość zrobiona jest w „niedzielnej” konwencji, ale akurat tym razem specjalnie mi to nie przeszkadzało.
„Służące” to bardzo porządnie zrobiony, koncertowo zagrany film o sile woli, równościach i ich braku, pokazujący też, chociaż w sposób bardzo ograniczony, miałkość życia gospodyń domowych w latach 50. i 60 XX wieku. Dla fanów świetnego aktorstwa pozycja nie do ominięcia.
Moja ocena: 8/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz