Trochę zawiodłem się na filmie „Roman Polański. Ścigany i pożądany”. Nie dlatego, że to kino złe (bo w tym wypadku jest niezłe). Autorka jednak zamiast skupić się na samym Polańskim, na tym co zrobił, bardziej zainteresowana jest atmosferą samego procesu, tym, co się wokół niego działo. Do połowy film jest jeszcze (dla mnie) ciekawy. Reżyserka stara się pokazać jak słynny reżyser z bohatera staje się przestępcą. Przygląda się jego rodzinnym tragediom (chociaż za często przywoływane jest dzieciństwo Romka) i stara się zająć czynem reżysera w tym właśnie kontekście. Potem jednak zatrzymuje się w pół kroku i zaczyna nawijać o samym procesie, stronniczym sędzi, spolaryzowanej prasie z Europy i Stanów, etc. To jest ciekawe, nie przeczę, nie tego jednak chciałem się dowiedzieć. Nie powinno porzucać się swego bohatera dla otoczki, lecz umiejscowić go w niej, nie tracąc go z oczu. Zenovich traktuje zaś Polańskiego jako pretekst do pokazania mechanizmów (nie)sprawiedliwości, massmediów, które stawały się wtedy „czwartą władzą” (a może nawet pierwszą?). Moja ocena: 6/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz