Wells tworząc ten film zebrała chyba wszystkie amerykańskie stereotypy dotyczące Włoch, jako krainy winem i przystojnymi mężczyznami płynącej. Ja dwa razy odwiedzałem Italię i poznałem ją od strony, jakiej raczej w przewodnikach nie uświadczymy, co wcale nie zmniejszyło mojej miłości do tego kraju, gdzie wrócę na pewno jeszcze nie raz. „Pod słońcem Toskanii” jest zatem jak kremówka - z daleka wydaje się pyszna i chcemy ją zjeść, ale już w Polowie konsumpcji zaczyna nas mdlić. W tym filmie – mimo nieciekawej sytuacji wyjściowej – jest tyle cukru, że nawet najbardziej odpornych od czasu do czasu powinno to uwierać. „Pod słońcem Toskanii’ to bajka pełna gębą i podejrzewam, że niejedna rozwódka po obejrzeniu tego filmu od razu wykupiła wczasy w Toskanii. Od dziwo, film jednak ogląda się znośnie, nawet mimo debilnego wątku Pawła i jego włoskiej dziuni. Obraz ma swój urok, kilka zabawnych scen i nawiązania do filmów samego Felliniego, a to wystarczy, żeby amerykańska komedia romantyczna (chociaż może bardziej obyczajowa?) dała się przełknąć. No i na dodatek niezła Diana Lane też umila seans. Chociaż jak znów najdzie mnie ochota na cos we włoskich klimatach to po prostu włączę sobie zdjęcia z prywatnych zbiorów.Moja ocena: 5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz