O filmach Bier zwykło mówić się, że balansują one na granicy kiczu. Podejrzewam więc, że Sheridan chciał oddać ducha pierwowzoru, zagalopował się jednak i, na nieszczęście dla widza, wpadł w pułapkę kiczu tworząc miejscami banalne filmidło. Kiedy zaś nie jest banalnie, jest nudno. I tak przez cały film.
Owszem, sama historia miała spory potencjał, jednak w zasadzie od pierwszej sceny wszystko cały rozwój akcji można bezbłędnie przewidzieć. Błędem było obsadzanie w rolach braci Maguire’ a i Gyllenhaala. Ten pierwszy w żołnierskiej fryzurze prezentuje się tak debilnie, że w pewnym momencie przyłapałem się na tym, że nie widzę jego twarzy, bowiem całą moją uwagę skupiały jego odstające uszy. Jake nawet grając badassa nie potrafi wyzbyć się miny goldena czekającego na pogłaskanie. Tylko Portman gra tu jak należy.
Twórcy zabrali się za materiał, przy którym należało wykazać i talent, i subtelność. Zamiast tego pokazali po raz wtóry, jak amerykańscy filmowcy potrafią ślizgać się po powierzchni dramatu, grzęznąc po drodze w banale.
Moja ocena: 5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz